Op 17 maart 2014 wisten we dat ik voor het eerst zwanger was, wat er na dien allemaal is veranderd en gebeurd lees je hier en hoe ervaar ik het als jonge moeder. 

Toen wij wisten dat ik zwanger was kwamen er tientallen emoties aan me voorbij wat nu, paniek, blijdschap, angst kan ik het wel alles kwam bij mij voorbij en bij mijn man misschien nog wel een tikkeltje meer dan bij mij. Vanaf dit moment veranderde er best veel in je manier van leven van nog vaak s`avonds samen of met vrienden opstap festival hier en festival daar viel dat grotendeels toch wel weg of ja weg je weet gewoon dat sommige dingen wat gevaarlijker zijn en je krijgt andere prioriteiten. Maar die prioriteiten werden me nog niet altijd van harte af genomen de mensen,vrienden en familie dan om je heen leer je des te meer kennen. Familie word vaak nog hechter want het is toch wat aparts een neefje nichtje of je ineens opa of oma word. Maar de vrienden daar in tegen was een heel ander verhaal want niemand in onze vrienden groepen destijds had kinderen of was hier dan ook maar uberhaupt mee bezig. Naar mate de zwangerschap vorderde merkte je wel dat je zelf minder voor dingen gevraagd werd want ach die is zwanger die kan toch niet mee of ach je mag toch niet drinken dus je hebt er niks aan. Terwijl ik in het begin nog wel naar een festival ging of een avondje mee uit al moet ik zeggen dat ik me daar vaak ongemakkelijk bij voelde en onverantwoordelijk het wil niet zeggen als je zwanger bent dat je niks kunt, maar een festival bijwonen of een stapavond zijn nou niet echt de beste omstandigheden voor een zwangere dame. Hoe ervaarden jullie deze momenten en wat deden jullie wel en niet.

Na deze periode begon ik te merken omdat ik zelf wat dingen minderden maar wel nog mensen om me heen vroeg voor een gezellig avondje, of een filmpje of gewoon gezellig een etentje te plannen dat het op een of andere manier een stuk minder werd jammer maar helaas. In mijn eerste zwangerschap leek het wel alsof mensen om me heen er bang van werden of dachten dat ik geen tijd meer voor ze zou hebben en er dus voor weg renden. Door mijn eigen gezin te creëren ben ik meer dan gelukkig en zie ik nog meer in hoe mensen me nou eigenlijk zagen of behandelden. Letterlijk als een saaie tuis zit mama maar raad eens dat ben ik nou totaal niet maar mijn prioriteiten zijn gewoon heel erg veranderd. Toen onze eerste zoon Milan eenmaal geboren werd op 27 november 2014 zagen we wie er wel degelijk eens langs wilde komen voor een beschuitje maar ook nog daarna. Want ja ik was toch nog maar 23 wat doe je nou toch met je leven hoorde je mensen gewoon bijna denken je kan niet meer feesten leven partyen en oow ik zou nog zoveel meer willen ontdekken voor dat er kinderen zouden komen. Dat mag zeker weten maar dit was niet onze keuzen onze keuzen was nu eenmaal jong papa en mama te worden lekker mee te kunnen doen met je kinderen te genieten en feesten en vakantie gaan met je gezin maar ook zeker nog leuke dingen doen met de mensen om je heen. En voor ons was het de perfecte leeftijd voor kids ook al ben ik nog jong want wie weet kan je ze over 10 jaar wel niet meer krijgen.

Voor mij veranderde er in mijn hoofd niet veel meer want ik was al wat mensen om me heen stukken minder tot gewoon niet meer gaan zien maar daar word je alleen maar sterker van en je leert je vrienden er alleen maar mee kennen. Of ja vrienden ik weet niet of dit daadwerkelijk wel dan vrienden waren. Toen Milan nog heel klein was zag je sommige vrienden er in het begin moeite mee hebben van wat moet ik met een baby of wat moet ik er mee doen en nu zie je dat met de tijd groeien wat super leuk is. En tuurlijk wat moet je nou met een baby als je er totaal geen weet of interesse in hebt dan is dat zeker ook lastig en je hoeft niet te levelen met anderen je kan er van leren en van elkaar. Nu zien we onze kring groeien op een andere manier en de mensen om ons heen ook groeien naar onze kids toe want ja ondertussen hebben we 2 van die kleine koters want Melvyn is 3 oktober 2017 geboren. Dus we beginnen voor even weer van voor af aan maar des te leuker lijken het de mensen om ons heen te vinden en ons meer te waarderen omdat ze zien wat wij nog allemaal doen en hoe we er mee om gaan. Want nee we zijn geen flauwe ouders maar ja we welen zeker het beste voor onze kinderen als het soms niet uit komt om eens een avondje uit te gaan dan moet dat ook gezegd kunnen worden en begrip voor kunnen zijn dat lijkt soms nog moeilijk maar daar komen we van zelf. We zien ze stiekem om ons heen soms wel groeien en het leuk vinden om met de kids te spelen nu steeds leuker omdat je meer met de kids kunt aangezien Milan al ruim 3 is en Melvyn nu alweer ruim een half jaar. En nu ben ik zo blij met alles en iedereen om ons heen en leven we ons leven zoals wij het willen. 

En wat nu, genieten zeggen we dan op onze manier hoe wij het willen met onze kinderen maar ook zeker met de mensen om ons heen. Met een dagje naar een dierentuin een etentje een bioscoop bezoekjes deze dingen met en soms ook zonder kinderen. Dit is dan geen schande maar er zijn wel duidelijke uiterste voor mij zelf althans zoals vakanties zonder de kids is voor mij echt een not done maar ieder zijn eigen ding ik kies voor kinderen dus ik wil er ook zelf al mijn zorg in steken die mogelijk is. Of elke week maar in de kroeg hangen nee daar liggen mijn interesses niet eens meer en daar word ik ook niet gelukkig van want de dag erna moet ik er gewoon weer vroeg uit voor mijn kinderen met alle plezier. En tuurlijk we hebben zelf soms ook wel een feestje maar des te leuker is het dan ook een etentje hier en daar of een gezellig avondje met vrienden of familie gebeurt vaak genoeg of een gezellig bioscoop avondje of net waar we zin in hebben. 

Blijf als ouder zijnde lekker dicht bij jezelf en doe waar jij je goed bij voelt en ja wat andere denken dat zal dan maar een rot zorg wezen je zult toch zelf aan je eigen toekomst moeten bouwen zoals jij of jullie hem graag zouden zien. Ik geniet er elke dag van om mama te zijn en tuurlijk soms wil ik ze ook achter het behang plakken maar welke ouder heeft dat nu niet. Desondanks ben ik hartstikke gelukkig met ons gezinnetje nu het naar ons inzien compleet is. Soms is het super hectiesch en dan tel ik niet tot 10 maar tot 100 want met 10 red ik het niet maar zolang je er gelukkig mee bent kom je daar wel weer doorheen. 

Ik ben benieuwd hoe jullie het vonden en hoe ging het bij jullie met de mensen om jullie heen is dit herkenbaar?

Momenteel is natuurlijk iedereen lekker al aan het uitkijken naar zijn of haar perfecte vakantie maar wat te doen ik weet het niet help alle tips zijn welkom. We willen graag met zijn vieren lekker op vakantie alleen Melvyn is natuurlijk van 3 oktober dus nog vrij jong Milan is al weer bijna 3,5 maar wat zouden jullie doen? 

Eigenlijk willen we graag lekker naar de zon maar nu is met 2 kids natuurlijk wel een ander verhaal dan met een en wat je des al niet te min allemaal mee moet nemen pfoeww ik maak alvast een waslijst klaar denk ik. Toen Milan 1,5 was zijn we op huwelijksreis geweest naar Mexico dit was Milan zijn eerste keer vliegen en dit is natuurlijk altijd een gok of dat wel goed gaat maar ja er komt altijd een eind aan aan de misschien leuke maar misschien ook wel vreselijke vlucht . Overigens was het een top vlucht heen we vlogen s`ochtends vroeg al moet ik zeggen was Milan toen aan de diarree lekker smakelijk dit kwam door zijn kiezen die toen doorkwamen dus letterlijk bij de incheck balie kon Robin de rij uit met Milan om letterlijk zijn hele outfit even te veranderen en aangezien je dan zo het vliegtuig in stapt is de kleding mee nemen niet echt een optie dus weg gegooid dus maar helaas maar hopen op een fijne goede vlucht. Eenmaal in het vliegtuig vond Milan alles wel prachtig ook de aandacht die hij kreeg van alle inzittende en het personeel wat hij overigens super leuk vond haha kleine sjansbal. De heen vlucht was s`ochtends vroeg al om 6 uur vlogen we ongeveer dus wel een beetje op tijd maar op zich nog prima te doen met Milan slapen in de auto en in de hoop op nog slapen in het vliegtuig. In het vliegtuig gesetteld sliep hij totaal niet meer de vlucht heen duurde bijna 12 uur maar hij deed het helemaal top wat speelgoed mee genomen en boekjes en wat te eten en te drinken en dan kom je al een heel eind. We zaten op de heen weg langs een raam en dit vond hij ook echt een uitdaging om eens te zien maar wat onbegrijpelijk voor een kind van 1,5. De heenvlucht heeft hij amper een kick gelaten en deed hij het van het begin tot het einde top.

Aangekomen in Mexico met dat warme weer en ander soort eten was dat iets minder succesvol voor Milan  en had hij helaas best wat last van zijn darmpjes helaas. Al met al voelde hij zich niet ziek en hebben we best wat uitstapjes kunnen maken en ook gedaan natuurlijk ook een tuc tuc tour super leuk overigens in Mexico naar een afgelegen dorpje waar we ze in hangmatjes sliepen ja zo old-scool was het daar nog op punten armmoede is daar helaas nog heel groot. Na alle top dagen het fijne weer het heerlijke eten de mooie prachtige zee helaas weer op pad naar huis.

De terugreis was een totaal ander verhaal we vlogen sàvonds heel laat terug we stapte in Mexicaanse tijd om 11 uur het vliegtuig in en met het tijdsverschil was dat nog best een uitdaging hoe dat ging lopen in het vliegtuig terug.Er was al meteen een man die zij achter ons als dat kind zich maar gedraagt geen zin in een schreeuwer waarop ik tegen Robin zij die man moet niet zo zeiken want ook wij mogen met kinderen gewoon vliegen en anders moet die maar een privéjet huren dit expres even hard gezegd zodat hij wel mee kon genieten. Heb geen vooroordelen als er kinderen aan boord zijn want ook wij kunnen er niks aan doen als het een drama vlucht word. Milan viel al vrij vlug nog op schoot in slaap want zelf had onze meneer nog geen stoel. Op het moment dat hij heerlijk lach te slapen kregen we last van turbulentie en werd er gevraagd of we hem in zijn riem wilde zetten hiervoor werd hij wakker gemaakt door het personeel. Dit valt bij kleine kids natuurlijk nooit in de goede aard als ze heerlijk liggen te slapen om ze even te pesten en begon Milan natuurlijk te huilen wat logisch is want ik ben ook niet blij als ze mij midden in de nacht even wakker maken. Wat er toen gebeurde deed me versteld staan er kwam een meden passagier naar ons toe die vroeg of we een pilletje wilde voor Milan omdat hij even nou letterlijk nog geen 3 minuten aan het huilen was zodat hij rustig kon gaan slapen. Echt werkelijk waar ooit zon mensen mee gemaakt ik zij pardon bent u wel goed wijs als u wakker gemaakt word zult u ook niet zo charmant in de plooi zitten als nu of wel dan waardoor de vrouw weer ging zitten en niks meer zij. Milan sliep uiteindelijk naar een kleine 5 minuutjes gelukkig gewoon weer verder en ook terug was dus op het ene huilmoment na een top vlucht terug vlogen we wat korter omdat we geen tussenlanding hadden en we de wind mee hadden.

Nu zitten we alleen met het euvel Melvyn is natuurlijk nog een stuk kleiner als Milan destijds bij zijn eerste vlucht nu willen we graag naar een land met een lekker zonnetje en waar ze ook genoeg voor de kinderen te doen hebben.Is bijvoorbeeld Griekenland, Portugal of Mallorca een optie. Het mag ook dichterbij zijn dan bijvoorbeeld Mexico. Wat raden jullie aan met een klein kind die nog voedingen nodig heeft en waar je letterlijk ook mee moet slepen en hoe gaat dit verder te werk als je gaat vliegen wat mag wel en wat mag niet mee qua voeding voor baby`s wie kan mij helpen of heeft tips. Of wie weet de perfecte vakantie bestemming. En wat voor gekke momenten hebben jullie mee gemaakt met omstanders tijdens jullie vakantie? Ik ben heel benieuwd.

Wij gingen 14 t/m 16 maart naar van der valk hotel in Tiel overigens pracht hotel maar wil jij weten hoe dit verliep voor het eerst met ons complete gezinnetje op pad voor 2 nachtjes.