Afgelopen maanden waren gekke maanden.

Afgelopen tijd heb ik best wat vragen gekregen over waarom het allemaal wat rustiger was rondom mijn blog en rondom mij zelf en daar zal ik jullie even wat uitleg over geven. Ik ga niet overal op in detail treden maar ik zal jullie wel mee nemen in mijn afgelopen maanden.

Afgelopen 2 maanden waren heftig, druk, emotioneel en alles waar daar tussen zit. Mijn vader belanden in het ziekenhuis naar aanleiding van een behandeling die even niet meer deed wat die hoorden te doen. Hij belanden in deze periode ook 3 keer op de ic wat heel veel stres angst en verdriet met zich mee bracht. Elke keer trok hij zichzelf weer hier uit en was het meerder keren kantje boord maar het is een taaien en langzaam maar zeker krabbelde hij keer op keer weer op. Naar aanleiding van alle ellende hiervan belanden ook mijn moeder in het ziekenhuis en ja dit was niet bepaald een fraai beeld meer beide ouders in het ziekenhuis. Maar wat je niet moet vergeten alles gaat wel door maar toch stond voor ons alles even stil. Je merkt gewoon dat je alles voor je ouders over hebt om ook maar te zorgen dat ze op een veilige manier naar huis kunnen. Ook wetende dat thuis niet altijd de oplossing is. Uiteindelijk heeft mijn vader er bijna 6 hele weken gelegen en mama bijna 1 volle week. Afgelopen week mochten ze gelukkig samen naar huis. En dit gaf ook meteen een stukje rust maar ook een groot stuk angst. 

Ik zou eigenlijk gister met mijn schoonzusje zijn vertrokken naar sint maarten maar i.v.m. de situatie stonden we hier beide niet op een positieve manier meer achter want wat als er toch iets opnieuw zou gebeuren want afgelopen weken bleef het niet bij 1 ding. En vanuit sint maarten ben je niet 1,2,3, thuis natuurlijk een vlucht van 11 uur en niet elke dag een vlucht naar Nederland. Dus het besluit genomen om niet te gaan en gelukkig ook want dat geeft een stuk meer rust. Je wilt er kunnen zijn en kunnen helpen in alles wat eventueel ook maar nodig is of nodig mocht zijn. Ze zijn er beiden nog langen niet maar dat ze thuis zijn is natuurlijk al een hele stap in de hopelijk goede richting. En nu hopen op een goed herstel.

Op deze momenten merk je maar weer dat eigenlijk veel niet echt belangrijk is maar je gezin je thuis dat blijft zeker prioriteit nummer 1. Ik ben zelf heel blij dat ik veel kon regelen qua mijn werk en dat ze overal in mee wilden denken want dit gebeurt natuurlijk ook niet overal.  Dus ik heb afgelopen 2 maanden veel tijd doorgebracht in het ziekenhuis met alle familie en vrienden die je je maar kon wensen op deze momenten. Maar ook ben je even wat minder bij je eigen gezin geweest omdat een ic nou niet bepaald een fraai beeld heeft voor kinderen hebben we onze kids aardig even geweken van het ziekenhuis. En aangezien wij het ziekenhuis voort van binnen en buiten kennen is het niet de bedoeling dat hun dit ook krijgen. 

Het waren maanden die ons ook even weer met beiden benen op de grond hebben gezet. Het leven moet je leven tot de max. Ja geniet elke dag opnieuw dat je er nog mag zijn en het een feestje kan zijn. En tuurlijk kan je dit niet elke dag doen maar probeer er zeker uit te halen wat er in zit. Ze hebben me ook heel bewust gemaakt van hoe belangrijk het is om te waarderen wat anderen mensen kunnen en doen. Petje af voor het i.c. personeel zonder hun was papa er niet eens meer geweest. Door dit alles waren afgelopen 2 maanden hectisch, zwaar, ellendig alles wat je maar kan verzinnen. Maar ook hebben we kunnen lachen in het ziekenhuis oude koeien uit sloot gehaald en grapjes kunnen maken. En stink friet eten in een klein kamertje waarna de hele afdeling ruikt naar friet maar verder is dit allemaal weer achter de rug. Ook de taart met hun 39ste trouwdag mocht natuurlijk niet ontbreken dus dat namen we maar mee naar het ziekenhuis. Stiekem moet je ook deze momenten vieren want het is wel weer een jaar erbij. En tegenwoordig is 39 jaar getrouwd zijn al uniek op zich dus vier het leven.

Tijd voor bij te komen er voor elkaar te zijn. Nu richting de kerst tijd merk je dat nog meer dan normaal, iedereen wil dan al graag bij familie zijn maar dit zijn wel de momenten waarom je bij elkaar wil zijn. Morgen kan alles zomaar anders zijn. Geniet van wat je hebt en probeer elke dag een beetje mooier te maken door er te zijn. Ik hoop dat wij nog heel lang mogen genieten van onze ouders om ons heen en er veel jaren bij mogen komen met zijn allen dat verdienen ze. En niet alleen omdat het vechters zijn maar omdat het de beste zijn.

Voor nu zeg ik alvast merry christmas allemaal en geniet van het samenzijn en het samen kunnen zijn.

Tot snel weer lieverds xoxo.