Laats vertelde ik al over een operatie die Milan onderging toen die nog vrij klein was en hoe dit allemaal in de soep liep. Nou dat is niet de enige keer geweest dat alles in de soep liep in een ziekenhuis met Milan.
Toen Milan 1,5 was met pasen ik vergeet het nooit meer leek hij ineens uit te drogen en stront ziek werd hij in no time alles sloeg om. De dag dat we met onze gezinnen gingen brunchen bij ons thuis spuugde hij heel de bank onder en was het niks anders dan water luiers en overgeven het leek eerder projectiel braken. Na die dag naar de eerste hulp te zijn geweest en weer naar huis te zijn gestuurd met nee hij is nog niet uitgedroogd ging ik vol goede moed naar huis in de hoop dat het snel zou zakken en beter zou worden.
Maar dit gebeurden dus totaal niet hij knapte niet op het werd alleen maar erger. 2de paasdag opnieuw in het ziekenhuis en opnieuw hoorde ik nee hier is niets aan de hand maar hij sliep overal en hij kreeg steeds donkerdere kringen rondom zijn ogen. 4 dagen later zouden wij een verassing citytrip eigenlijk gaan maken Robin en ik wat ik nog niet wist maar uiteindelijk natuurlijk wel. Na 2de paasdag diezelfde avond zaten we er weer hij dronk en at bijna niks meer en na lang overleg en een panische Milan door die wel idioten dokter werd hij opgenomen. Maar dit heeft lang geduurd te lang naar mijn inzien door deze dokter kreeg Milan een nog grotere afkeer voor ziekenhuizen maar ook voor dokters in witte jassen. Hij kwam binnen en zetten het op een huilen waardoor hij zij ik kom dadelijk wel terug als hij wat rustiger word. Nou ik denk dat iedereen dan wel weet dat een kind dan nou juist niet rustiger word maar alleen maar onrustiger word van alle onmacht en het ziek zijn.
Uiteindelijk bleek dat die op het randje van uitgedroogd hing want hij plaste niet meer at en dronk zo goed als niets meer sliep steeds meer zijn ogen draaiden verder weg dus ik liet me hier ook niet weer weg sturen. Wat hiervoor al 2 keer was gebeurd waarvan ik wist dat het niet goed was. Nu hield ik voet bij stuk en bleek het dus net op het randje te zijn. Milan werd diezelfde avond op 2de paasdag meteen opgenomen en kreeg meteen een zonde toevoeging en een infuus omdat het verre van goed ging. Toen ze de zonde gingen zetten voelde ik mijn moeder hart breken. Mijn kind ons kind lag daar maar een hoopje ellende en waarvan je zelf weet dat het niet goed zit en dokters je als nog maar al te graag weer naar huis sturen. En nu moest er per direct ineens een zonde in wat hij natuurlijk niet zomaar liet gebeuren. Milan lag hier 2 nachten waarnaar het leek goed te gaan.
Hij knapte best een beetje op kreeg weer praatjes en het begon weer een beetje de oude Milan te lijken hij spuugde niet meer en zijn eet en drink lust begon weer een beetje te komen wel maar mondjes maat maar hij at en dronk tenminste iets. Alles beter dan niets. Na deze 2 volle dagen hier te zijn geweest gingen we in goede hoop naar huis waarnaar ik nog tegen die arts zij ik weet zeker we zitten hier deze week weer. Ik voelde aan alles dat dit niet goed zat hij kon dan wel iets eten of drinken maar ik had nog niet mijn Milan terug zoals wij hem kenden. Gelukkig was dat projectiel braken helemaal over want dat vond ik echt heftig. In het ziekenhuis leek het ook een beetje die dagen puur te zijn voor wat vocht en eten toe te voegen verder keken ze niet echt naar hem op. Dus na die 2 dagen was hij weer thuis. Wat er toen gebeurde was dus weer dezelfde ellende.
na 2 dagen thuis begon het precies weer bij hetzelfde en belanden hij na die 2 dagen weer in het ziekenhuis aan die wel befaamde zonde en het infuus. Gelukkig was er op dat moment niet dezelfde arts aan het werk maar door hoe hij heeft gereageerd en gehandeld kreeg ik Milan amper naar binnen en moesten we hem met zijn tweeën eigenlijk met zijn drieën vast houden om te kunnen onderzoeken. Want thuis was het spuug en diarree idee weer opnieuw begonnen. Jawel deze dag werd hij weer opgenomen op diezelfde afdeling en ik heb nog nooit een kind zo hard horen krijsen als hem op dat moment ik kon er niet eens bij blijven want ik werd er zo boos en machteloos van. Zelf ben ik naar de gang gegaan en Robin en mijn moeder zijn er bij gebleven op dat moment. Toen de zonde er eenmaal weer opnieuw in zat hebben ze hem letterlijk vast moeten tapen de zonde dan en hebben we om Milan zijn handen soort sokken gedaan zodat hij hier niet aan zou trekken wat hij dus wel deed. Hij heeft hem er 1 keer uit gekregen dus dan kan jij je wel voorstellen dat die ellende weer begon van voor af aan.
Na weer een nacht hier te zijn gebleven bij Milan knapte hij echt op de oude Milan was er weer de praatjes waren er weer het blije koppie was er weer tijd om naar huis te gaan. En inderdaad we mochten hem lekker mee naar huis nemen om hem thuis nog dat laatste beetje te laten aan sterken. Dat lukte gelukkig en na deze dagen is hij niet meer terug gevallen maar ging het super goed. Wat achteraf bleek dat hij een buikvirus had een extreme die normaal alleen bij volwassenen voort bleek te komen. Hij is er helemaal goed van opgeknapt en na deze bijna uitdroging hoop ik lang niet meer in dit ziekenhuis te hoeven komen voor hem voor wat dan ook. De schrik die hij dus van deze ziekenhuis ervaringen kreeg begint nu wat te bekomen omdat hij ondertussen er ook leuke dingen heeft gezien zoals de geboortes van neefjes en zijn eigen broertje.
Een nare ervaring die ik niet meer hoop mee te maken, vertrouw op je moeder instinct en laat je niet zomaar afschepen of wegsturen dit vergeef je jezelf nooit.
Tot snel weer xoxo
Reactie plaatsen
Reacties