Heb jij het ooit mee gemaakt dat je kind geopereerd moest worden of onder narcose ging door wat voor reden nou ook?
Ik vond het een werkelijke hell. Toen Milan 1 half jaartje was kwamen we erachter dat Milan een niet complete traanbuis had nu denkt iedereen huh wat. Nou kinderen hebben normaal gesproken 2 totale traanbuizen waardoor ze dus normaal kunnen huilen en het vuil weg kunnen lozen. Bij Milan leek het alsof hij zijn eerste half jaar niks anders dan ontstoken oogjes had ik vond dit raar maar ag de wijk bleef zeggen nee dit is gewoon ontstoken en onze dokter in het begin ook. Na een aantal kuurtjes geprobeerd te hebben en ook verschillende schoonmaak maniertjes geleerd te hebben bleef het bij wat het was. 2 groene pus oogjes of althans veel siep zoals vele het zeggen. Na een tijdje dacht ik dit klopt echt niet want het gaat gewoon niet weg.
Na al het aandringen bij de dokter en bij de wijk of te wel het consultatiebureau stuurde onze huisarts ons door naar het ziekenhuis bij het catharina ziekenhuis in Eindhoven hebben ze een speciale afdeling met oogheelkunde. Na toen wij hier dus heen gingen was Milan ondertussen alweer ruim 1 voor er eindelijk eens een plekje vrij was. Na het onderzoek bleek dat Milan zijn traanbuis niet af was en deze moest dus er moest een nieuwe traanbuis aangelegd worden. Ik dacht nee niet weer want Milan is al eerder geopereerd maar dit was niet wat ik wilde maar wel wat het beste was voor hem.
Na enkele weken kwamen we `s ochtends vroeg in het ziekenhuis aan en installeerde we Milan zoals het hoorde. Milan eenmaal rustig gekregen mocht hij naar de O.K .dus ik dacht we zijn er klaar voor. Maar wat hier gebeurde brak mijn hart letterlijk en toen was ik de boze evil mama. Het bleek dat de arts die moest gaan opereren nog niet ter plekken was dus ze wilde hem wel onder narcose brengen maar nog geen arts aanwezig wat gebeurt er met kinderen als ze alles om zich heen zien aan draadjes slangetjes je kent het wel juist PANIEK. Toen ben ik met Milan uit de ruimte gegaan en ik was echt boos en in en in teleurgesteld na we hoorde dat de arts er met een uurtje zou zijn, zijn we naar de speelruimte gegaan zodat Milan even wat kon ontspannen en bijkomen van schrik moment nummer 1.
Nu was daadwerkelijk 1,5 uur later de arts gearriveerd en ja wij hebben flink ruzie gemaakt met het personeel omdat ik met kleine kinderen ronduit belachelijk vind dat je ze schrik gaat aanjagen voor iets wat niet nodig is. Ik heb Milan nog nooit zo in paniek gezien als toen hij opnieuw weer terug moest naar de O.K. en daarom ook vroeg ik aan Robin of hij mee ging ik kon het gewoon niet aanzien en van boosheid werd ik echt pislink. Want het mannetje staarde me aan met de ogen mama help mij ze gaan me iets doen wat ik niet leuk vind. Toen brak ik nog erger dan ik al deed en de tranen rolde over mijn wangen. Wat een * ziekenhuis dacht ik toen nog.
Na een klein uurtje waren ze klaar en mochten we wachten op hoe hij wakker zou worden. Nou dit ging gelukkig gewoon op een normale manier maar hij raakte in paniek van al die dokters ja vind je het heel gek malle mensen in van die enge apenpakjes. De operatie was gelukkig geslaagd en ze hadden een nieuwe traanbuis aangelegd dit met een soort klein miniscul slangetje wat er ook nog later uit moest maar dat was echt appeltje eitje althans wel vies om te zien. Het was de bedoeling dat Milan zijn eigen huid hier omheen zou groeien en dit ging gelukkig goed. Na een kleine 12 weken mocht het buisje eruit zonder verdoving of wat dan ook gewoon zo en ook dit was geen tof moment.
Aangekomen bij de arts in de kamer voelde Milan de bui al hangen en zij ik daarbij ook tegen die dokter doe het maar meteen zodat hij er niet mee bezig is en dat deed hij gelukkig ook. Hij pakte een soort pincet en vanaf een knoopje in de ooghoek kon hij het buisje er zo uithalen en gaf Milan gelukkig niet erg tegen maar het leek wel op te luchten. Milan wilde hier zo snel mogelijk weg en logisch ook ik begreep hem volkomen ze hadden hem immers al genoeg paniek aangejaagd.
Milan is hier gelukkig toppie uit gekomen en heeft eigenlijk nooit meer last gehad van ontstoken ogen maar wel de grootste schrik artsen en ziekenhuizen. Helaas blijft dit soms nog wel een beetje hangen maar het word dragelijker gelukkig.
Hebben jullie ook zon nare ziekenhuis ervaring. Dit ging werkelijkwaar recht door mijn hart je kind van 1 mee geven aan artsen die er niet eens klaar voor waren en hem de schrik van zijn leven hebben gegeven. En na deze keer bleef het daar helaas niet bij wat er nog meer gebeurde met Milan in een ziekenhuis zal ik je vertellen in de volgende blog.
Tot snel weer xoxo.
Reactie plaatsen
Reacties